an43 254 - Wiesz, że tak jest, mamo. Powiedzieliśmy głośno prawdę, ale to ją tylko zirytowało. Milla, siostrzyczko, bardzo mi przykro z powodu twojego synka. Sama zrobiłabym wszystko, żeby mu pomóc, ale... minęło już dziesięć lat! On odszedł. Nigdy go nie odnajdziesz. Kiedyś będziesz musiała wreszcie zacząć życie od nowa. Lepiej zrobić to teraz, kiedy jesteś wciąż młoda. Wyjdź za mąż, miej rodzinę. Nikt nie zastąpi ci twojego dziecka, ale tu nie chodzi o zastępowanie. Chodzi o twoje życie. - Nieprawda. Chodzi o to, by życie twoje i Rossa stało się łatwiejsze. Byście mogli pozbyć się tego poczucia winy, które w was wzbudzam - odparła Milla. - Winy! - Julia cofnęła się o krok, jej twarz wyrażała kompletne zaskoczenie. - A niby dlaczego mamy czuć się winni? - Bo wasze dzieci są całe i zdrowe. Bo możecie być szczęśliwi. Możecie być razem. Syndrom winy człowieka ocalałego z katastrofy - To nie tak! - Nie? Więc co was obchodzi, jak ja chcę przeżyć własne życie? Gdybym chociaż wiodła żywot handlarza narkotyków albo prostytutki, wtedy mogłabym was zrozumieć. Ale ja szukam zaginionych ludzi, głównie dzieci. Przy okazji wciąż starając się odnaleźć mojego syna. W czym wam to, u diabła, przeszkadza? A co byś powiedziała, gdyby chodziło o Chloe? Chloe była pięcioletnią córeczką Julii, małą kroplą żywego srebra, która potrafiła rozświetlić cały świat swoim uśmiechem. an43 255 - Jeżeli jakiś nieznajomy wyrwałby ci ją - ciągnęła Milla - powiedzmy, w centrum handlowym, ile czasu zajęłoby ci przejście nad tym do porządku dziennego? Powiedzenie sobie: „No trudno, dość się już naszukałam, czas zająć się własnym życiem"? Kiedy mogłabyś pójść spokojnie spać, nie myśląc o tym, gdzie jest twoje dziecko? Czy nie jest głodne, zmarznięte? Czy jakiś zboczeniec nie wykorzystuje go w najobrzydliwszy sposób? Jeśli nawet nadszedłby taki wieczór, to czy nie modliłabyś się o to, by twoja córeczka była cała i zdrowa, byś miała okazję jeszcze choć raz ją zobaczyć? Ile czasu musiałoby upłynąć, żebyś się ostatecznie poddała, Julio? Siostra Milli zbladła jak ściana. Choć nie była obdarzona szczególną wyobraźnią, zrozumiała, co działoby się z nią, jeżeli cokolwiek przytrafiłoby się małej Chloe. - Widzisz? - mówiła dalej Milla. - Zrozum więc, jak ja się czułam wtedy, gdy ty i Ross powiedzieliście do mnie: „Hej, minęło już tyle czasu, mogłabyś wreszcie przestać psuć nam nastrój swoją ponurą miną". Mam gdzieś wpływ mojej miny na wasz nastrój i nie wiem, czy kiedykolwiek wybaczę wam te słowa, że Justin już nic nie znaczy! - Starała się, mówić spokojnie, ale jej głos zabrzmiał ostro i nieprzyjemnie. - Nigdy czegoś takiego nie mówiliśmy! - Julia była wyraźnie zszokowana. - Oczywiście, że Justin wciąż się liczy! Ale nie ma go, zniknął i ty nic na to nie możesz poradzić. Chcieliśmy, abyś wreszcie przyjęła ten fakt do wiadomości.